Εγκαινιάζω την ιστοσελίδα μου απόψε 7-11-2007 με αυτό το γραπτό μου

Tο μακρινό ταξίδι μιας λεύκας

Και περνούσε το τραίνο σφυρίζοντας στην ερημιά του άδειου κάμπου, ου, ου, ου,..! Έτσι περνούσε πάντοτε σφυρίζοντας, λες και χαιρέταγε τα πανύψηλα δέντρα που ορθώνονταν σκόρπια, δίπλα στις γυαλιστερές του ράγες. Ίσως και να σφύριζε για να τρομάξει τ' άγρια ζώα μη βρεθούν στο πέρασμά του. Μπορεί και για να ξυπνήσει κάποιον μισοκοιμισμένο χωρικό, που γερμένος κατάκοπος στην ράχη του αλόγου του επέστρεφε στο κοντινό χωριό. Κάθε μούχρωμα, τις ίδιες πάντα ώρες, διέσχιζε τον κάμπο αργά, αργά δίχως ποτέ να σταματάει.
Βλέπανε τα δέντρα μέσα στο μισοσκόταδο να περνούν από μπροστά τους τα φωτισμένα παράθυρα του τραίνου με τους ακίνητους, πολύχρωμους επιβάτες κι απόρούσαν. << Ποιοί να‘ν΄όλοι αυτοί ; Πού τους πάει το τραίνο ; >>
Κανένα από τα δέντρα δεν γνώριζε τι ν΄απαντήσει, αφού κανένα δεν το ‘χε ποτέ του ακο-λουθήσει. Μόνον ο άνεμος μπορούσε να τρέχει ξωπίσω από το τραίνο, κάποτε κι όλας να το προσπερνά, κι άλλοτε να σέρνεται δίπλα του σφυρίζοντας μακρόσυρτα,όμοια με την μηχανή του.
Πολλές φορές αν δεν βιαζόταν στο διάβα του ο άνεμος, κοντοστεκόταν ανάμεσα στα λιγνά κλαριά των δέντρων ν΄αφουγκραστεί μαζί τους το ρυθμικό ντουγκ, ντουγκ που έκανε πάντοτε περνώντας το τραίνο. Ήχο που, όσο κι αν προσπαθούσε δεν κατάφερνε να μιμηθεί. Τότε λοιπόν, έτσι από αντίδραση, έλεγε με κομπασμό στα δέντρα για τις μακρινές, μεγάλες πόλεις που πήγαινε το τραίνο, για τις λαμπερές πλατείες με τις ολόφωτες βιτρίνες, για τα πολύβουα πλήθη και τα πανύψηλα σπίτια με τα ορθάνοιχτα μάτια που μαγνήτιζαν με το φως τους το σκοτάδι.
Άκουγε όλες τις αφηγήσεις του αέρα μια φουντωτή λεύκα κι έβλεπε με ζήλια το πέρασμα του τραίνου. Λαχταρούσε να ταξιδέψει και κείνη μαζί στις εναλλαγές των τοπίων, στα σκόρπια απόμακρα χωριουδάκια, στις θορυβώδεις πολιτείες που τα καμπαναριά τους λέει τραγουδούσαν…
Κι όλο τέντωνε τα κλαριά της ξεσηκωμένη απ’ τις περιγραφές του ανέμου, προσπαθώντας να τρυπώσει στο τραίνο, έστω μ΄ένα δυο της φύλλα μονάχα, περνώντας τα μέσα από κάποιο μισάνοιχτο παράθυρο. Να ταξιδέψει, να ταξιδέψει , να πάψει πια να κοιτάζει ασάλευτη, χρό-νια τώρα, το ίδιο κομμάτι γης, το ίδιο ξέφωτο ουρανού. Να μην έχει το κοροϊδευτικό κρώξιμο των διαβατάρικων πουλιών από πάνω της κι αυτή να μένει εκεί, παγιδευμένη’ μπερδεμένα τα δάχτυλά της με υπόγεια σκληρά νήματα, ούτε να βήμα να μην μπορεί να μετακινηθεί.
Της είχε γίνει βαθιά λαχτάρα τούτη η φυγή. Να ανέβει στο τραίνο γέρνοντας δίπλα του κα-θώς θα περνούσε, να τ΄αγκαλιάσει με τα πιο δυνατά της μπράτσα κι αγκιστρωμένη έτσι πά-νω του να ταξιδέψει μαζί του.
Παρακαλούσε καθημερνά τον άνεμο να την βοηθήσει σπάζοντας το στοίχειωμά της.
<< Σπρώξε με, εσύ που έχεις τόση δύναμη, σπρώξε με… >> τον ικέτευε ψιθυριστά κουνώ-
ντας πέρα δώθε τα φύλλα της κάθε φορά που έβλεπε τα φώτα του τραίνου από μακριά να πλησιάζουν. Μα κείνος δεν την έπαιρνε στα σοβαρά’ μόνον έτσι για αστείο, την λύγιζε τάχα μια δυο στιγμές προς την φορά του τραίνου κι ύστερα πάλι την επέστρεφε στην αρχική της θέση. Αποκαρδιωμένη τότε γύρευε βοήθεια απ την βροχή’ << Μούλιασε μου το χώμα… >> την παρακαλούσε μόλις την ένιωθε να πέφτει ανάλαφρη πάνω της << λάσπωσέ το, λειώσε το να μου λευτερωθούνε τα ποδάρια, καλή μου βροχή, να τρέξω, ν΄ αρπάξω το τραίνο, να φύγω! >>
Και την λυπόταν η βροχή, μα το νερό που κουβαλούσε δεν αρκούσε για να την λευτερώσει από τα δεσμά της .
Κι ήταν μια νύχτα που λυσσομανούσε γεμάτος φούρκα ο άνεμος , εξοργισμένος με τον χιονιά γιατί ζήταγε να τον ξεπεράσει. Είχαν από νωρίς τ’απόγευμα μπλεχτεί οι δυο τους σ΄ένα κακό παράβγαινα , ποιος ειν’ ο δυνατότερος . Οσο φύσαγε αυτός, τόσο στροβιλιζό-τανε το χιόνι γυρεύοντας πεισμωμένο να κυριεύσει τον χώρο με τα ορθάνοιχτα λευκά του πανιά . Νύχτωνε όταν ακούστηκε το σφύριγμα του τραίνου να έρχεται από πέρα, μέσα στο λυσσομάνι, Μόλις ξεχώρισε η λεύκα τα γνώριμα φώτα μπήκε στο άγριο παιχνίδι τους φω-νάζοντας :<< Σπρώξε μ’ αγέρα, σπρώξε με αν είσαι δυνατός ! Λύσε με από δω ! Κι αν βγεις εσύ νικητής , θα πάρουν την φωνή σου τα φύλλα μου! Κι εσύ χιονιά, αν είσαι συ πιο δυνα¨-τός και τις ρίζες μου κόψεις , σαν το χιόνι θα πέφτει ο ανθός μου. >>
Δεν θα ΄δινε σημασία ο αγέρας στα λόγια της αν δεν τον παράσερνε το μένος του με τον χιονιά:<< Οποιος την λεύκα ρίξει πρώτος, ειν’ ο νικητής! >> Σφύριξε άγρια και χύμηξε με όλη του την φόρα πάνω της να την λυγίσει μέχρι την γη Μα κι ο χιονιάς αφηνιασμένος έπεσε παχύς, ασήκωτος την ίδια ώρα στα κλαριά της και γίνηκε το βάρος του μοχλός που τις ξεσήκωσε τις ρίζες γυμνώνοντάς τες απ΄ το χώμα. Εγυρε τότε η λεύκα αργά, αργά προς την μεριά του τραίνου, την ώρα που από μπροστά της πέρναγε, με όλα του τα παράθυρα κλειστά και με τα τζάμια του θολά από τα χνώτα. Τέντωσε τα κλαριά της να σκαρφαλώσει πάνω του, μα ίσα μόνο που τ’ άγγιξε με τις λεπτά της δάχτυλα κι εκείνο τις θρυμμάτισε τις άκρες δίχως ήχο, δίχως διόλου να σταθεί, γλιστρώντας αθόρυβα στις ράγες , καθώς ακόμη και το μονότονο ντουγκ, ντουγκ πνιγότανε στο χιονισμένο κύμα που ξεσήκωνε στο πέρασμά του, και χάθηκε στο βάθος.
Απέμεινε πεσμένη χάμω δίπλα στις ράγες, να κλαίει να μοιρολογάει για το πάθημά της.
<< Ανόητη δεν ήξερες ότι κανένας δεν μπορεί ν’ αλλάξει τον ρόλο του που του όρισε η φύ-ση; >> Την ρώτησε με περιφρόνηση την άλλη μέρα το πρωϊ μια κάργια μόλις κάθισε για λίγο πάνω της να ξαποστάσει.
<< Το ριζικό του θες να πεις… >> Ψιθύρισε εξουθενωμένη από τα δάκρυα η λεύκα.
<< Οχι το ριζικό του, τον ρόλο του. Επέμεινε η κάργια Καθένας μας έχει τον ρόλο του. >> Και πέταξε μακριά μην έχοντας διάθεση για άλλη κουβέντα.
Παρέμεν’ εκεί μερόνυχτα πεσμένη δίχως να γίνεται να ξανασηκωθεί. Ακουγε τώρα να περ-νάει το τραίνο ολότελα κοντά της, αλλά δεν ήθελε πια μήτε να το δει. Εχθρα ένιωθε γι’ αυτό που θέλησε και δεν κατέκτησε. Απέφευγε να το κοιτάξει και κάθε φορά που δίπλα της περ-νούσε, έριχνε το βλέμμα της ψηλά στον ουρανό’ σιγά, σιγά πρόσεξε πως δεν ήταν το ίδιο κομμάτι ουρανού αυτό που ‘βλεπε κάθε φορά, αφού άλλοτε σκοτείνιαζε, άλλοτε έλαμπε κα-ταγάλανο κι άλλοτε το ταξίδευαν λευκά σύννεφα, ενώ τις πιο παγωμένες νύχτες το πλημ-μύριζαν ολόχρυσα μικρά αστεράκια κι άλλες πάλι φορές το βουρκώνανε τα γκρίζα μολυ-βένια της βροχής σύννεφα. Μα και το τοπίο γύρω της δεν ήταν το ίδιο, καθώς τα χιόνια λιώνοντας ξεσκέπαζαν λευκοκίτρινα χαμομήλια κι άγριες μαργαρίτες και παράξενα βότανα που το κάθε ένα είχε να πει μια δική του ιστορία. Κι ύστερα την κύκλωσαν τα γέρικα ξερά χορτάρια του καλοκαιριού κι έγειραν σαν τις καλές κυράδες πάνω της και την παρη-γόρησαν με κατανόηση.
<< Πώς να μην παρασυρθείς εσύ, μια λεύκα ; Ξέρεις καημένη πόσοι άνθρωποι ξεγελιούνται σαν κι εσένα κι ονειρεύονται ν' αλλάξουν την μικροζωή τους; Και πόσοι αλίμονο βλέπουν ύστερα, πως η ζωή που χάλασαν δεν ήταν παρά η ζωή που τους ταίριαζε…>>
<< Δεν ήταν πως ήθελα άλλη ζωή. Διαμαρτυρήθηκε η λεύκα,. Να ταξιδέψω λαχτάρησα, να ταξιδέψω όπως ο άνεμος, όπως το τραίνο…>>
<< Αχ κορίτσι μου, στέναξαν τα γέρικα χορτάρια’ άδικα έπεσες , αφού κι εσύ κι εμείς και το τραίνο κι ο άνεμος, όλοι μας ταξιδεύουμε γλιστρώντας ολοένα μέσα στον χρόνο. Καμιά στιγ-μή δεν είναι ίδια με την άλλη΄ να, και τώρα που μιλάμε προσπεράσαμε… προχωρούμε… Κοίτα ψηλά, κοίτα τον ήλιο να δεις πόσο γρήγορα ταξιδεύουμε μπροστά του..>>
<< Και πότε σταματάει το ταξίδι μας; >> Ρώτησε σαστισμένη η λεύκα.
<< Ποτέ... Ατέλειωτο είναι το ταξίδι μας, ατέλειωτο…>>
Απέμεινε έκθαμβη η λεύκα να παρατηρεί τις εναλλαγές του ήλιου πάνω στις φυλλωσιές και πάνω στις πέτρες, νιώθοντας και τον άνεμο να ταξιδεύει μαζί της.

Υστερα από κάμποσο καιρό ένας χωριάτης ήρθε σιμά της, την κομμάτιασε αμίλητος, με το τσεκούρι του σε καυσόξυλα και την φόρτωσε στο ζωντανό του.

Κούτσουρα στοιβαγμένη δίπλα στο τζάκι του χωριάτη αναρωτιόταν.
<< Για ποιό ατέλειωτο ταξίδι είπε η γριά χόρταινα; Σε λίγο θα με κάψουν και θα γίνω στάχτη.>>

Καπνός η ψυχή της ξεχύθηκε, μοσχοβολώντας, μόλις ανέβηκε μέσα από το σκοτεινό πέ-ρασμα της καμινάδας κι ανοίχτηκε στον φθινοπωρινό ουρανό, σ΄ένα πλατύ, δίχως βιάση ταξίδι, αγναντεύοντας κοπάδια προβάτων που βάδιζαν αργά , αργά κάτω στον κάμπο κι ένα τραίνο ξεχώρισε από πέρα να γλιστράει στις γυαλιστερές τις ράγες σφυρίζοντας επίμονα, για να τρομάξει ίσως τα άγρια ζώα, μη βρεθούν στο πέρασμά του.