Δύο αποσπάσματα από τη νεοκδοθείσα ποιητική συλλογή ΄΄ Οι βάλτοι μου ΄΄ της Βικτώριας Μανωλίδου ( εκδόσεις Δωδώνη )


Γεννέθλια χτες.
Στο κατώφλι μου βρήκα ένα βιολί.
Ξεχάσαν το δοξάρι.

Μωρό παιδί πανέμορφο
που λάμπει και γελά στα μπράτσα όταν το σηκώνω
λαξευμένο το καλύτερο του δώκαν ξύλο
στα κοιλώματά του ν’ αντηχούνε οι ουρανοί.
Την αναπηρία την έχει ακόμα φυλαγμένη.

Της στέρησής μου το ομοίωμα
δώρο μου κάνανε για τα γεννέθλιά μου,
έναν άγγελο ισόβια μουγκό και νιοφερμένο
που συμπονά, συμπάσχει
δεν τραγουδά, μα ακούει
τα γέλια τα αλλότρια, τα ερωτικά.

Βιολί χωρίς δοξάρι
χορδές ανέγγιχτες και καταδικασμένες
θωριά μακάβριακορμί που μοιάζει με κουφάρι



***


Ιφιγένεια εν αγνοία
το έργο που μου πρότειναν
τον πρώτο ρόλο χάρισμα
να ενσαρκώνω λέει τη θυσία.


Κι ήταν της όρνιθας ο νους φαρδύτερος από τον εδικό μου
που κόρδωσα, θαμπώθηκα
τα μάταια μέσα μου φουσκώσαν
την ηρωίδα να ενδυθώ
την ηθική να στερεώσω.


Και μου ‘δωσαν για σκηνοθέτη μου τη χλεύη
και για κοστούμι ένα ράσο
χρόνια κι ακόμα κάνω πρόβα
μα ουτ’ η μάνα πια δε με παινεύει.